IVF Perikelen

Verhalen over reizen en hier en daar wat levensperikelen kan ik wel posten maar dit verhaal… is een ander verhaal. Niet gemakkelijk. En toch, ik heb zo veel gehad aan de verhalen die ik zelf heb mogen lezen van andere mensen die het IVF traject momenteel doorlopen. Die steun en troost die ik daaruit heb gehaald had niet kunnen ervaren als ze dit voor zichzelf hadden gehouden. Dat sterkt mij weer om hierin mijn verhaal op z’n Linda’s met je te delen en om het taboe wat te doorbreken. Want ‘praten over’, het ‘delen van’ en het ‘vragen naar’ verdriet is gewoon moeilijk.

Ik geef je hierbij een inkijkje in mijn belevingen en gevoelswereld die ontzettend kwetsbaar aanvoelt, maar jij mag daarbij 😘.

We maakte 3,5 jaar geleden de keuze, we willen een kindje, PANIEK! Ik had nooit eerder sterke moedergevoelens gehad maar ja… ‘hallo leeftijd’, daar was je opeens. En eerlijk gezegd met Vic in beeld, en met de hoeveelheid gezinnen die om me heen gebouwd werden, zag ik het met de jaren steeds meer voor me. Bovendien bleek later dat mijn moedergevoelens voor een deel werden geblokkeerd door de overtuiging ‘geen goede moeder te kunnen zijn’. Halleluja 🙌 to therapie.

In het eerste jaar toen we ervoor gingen was ik eerlijk gezegd opgelucht toen ik er elke maand achter kwam dat het niet gelukt was, iets met blokkades dus. Na dat jaar begon mijn verlangen steeds sterker te worden en daarmee ook de vraag of er wellicht iets in de weg stond van het uitkomen van mijn inmiddels brandende wens.

Uit het reguliere onderzoek van ons beide bleek niets een gezonde zwangerschap in de weg te staan behalve dan ‘leeftijd’ oh halloooo 👋🏻 ben je weer 🙄. De standaard procedure luidde: IUI (inseminatie). We werden op de lijst gezet en in de tussentijd was het…. wachten, naar schatting 6 maanden lang. De fertiliteitsarts had wel als optie om een röntgenonderzoek te doen waarbij er contrastvloeistof door de baarmoeder en de eierstokken zou worden gespoten waarbij kan worden gezien of de wegen vrij zijn naar… het beloofde land zeg maar. Maar het onderzoek zou door vrouwen vaker als vervelend en pijnlijk worden ervaren en vaak komt er verder geen spannende informatie uit het onderzoek. Ook was er vanuit mijn bloedwaarden geen enkele aanwijzing waaruit bleek dat ik een of andere enge ziekte heb gehad dus de arts adviseerde dit niet als een ‘must do’.

Na 4 maanden op de wachtlijst dacht ik toch, ‘pijnlijk of niet dat onderzoek, laat ik het gewoon proberen’. Ik kon snel terecht en wanneer de arts het contrastvloeistof mijn baarmoeder inspoot voelde ik een ja… ‘bijzondere’ sensatie in mijn buik, maar niet meer dan dat. Ik keek mee op het röntgenbeeld en de arts was vooralsnog tevreden met wat hij zag dus ik ook ✌🏻. Daarna vertelde de arts dat hij de druk zou gaan opvoeren om het contrastvloeistof door de dunne buisjes van de eilijders te krijgen. Ik voelde hierbij een steeds pijnlijkere druk in mijn buik opkomen. Na enkele seconde werd deze drukkende sensatie zo pijnlijk en hevig dat ik me een weg door dat gevoel heen moest zien te puffen. Ik hoorde de arts nog zeggen ‘houdt u het nog vol mevrouw?! nog 5 seconde!’.

‘Oké!’ antwoordde ik met gebalde vuisten.

Uit het onderzoek bleek dat het contrastvloeistof niet door de eilijders heen te krijgen was. De arts had erg zijn best gedaan zei hij (en dat was me overigens ook al meer dan duidelijk thank you very much). Op deze constatering volgde een kijkoperatie. Toen ik wakker werd uit de operatie kwam de behandelend arts op de zijkant van mijn bed zitten en vertelde dat mijn beide eileiders zodanig verkleefd zijn dat ze dit middels haar operatie technieken niet heeft kunnen verhelpen. Hierdoor konden we het hele IUI traject overslaan en konden we meteen onze pijlen richten op een IVF traject.

In eerste instantie voelde het in a way prettig dat er een ‘oorzaak’ was gevonden. Ik heb gewoonweg nooit zwanger KUNNEN worden en er zijn verder ook geen gekke dingen rondom zwangerschappen in de familie zo ver ik weet. Nu was er dus ook verder niets met mij aan de hand behalve dan dat de leidingen to heaven dicht zaten dus je begrijpt, mijn verwachtingen van het IVF traject waren sky high!

Vol goede moed begonnen we aan het traject. Na een angstaanjagende tas vol met pillen, spuiten en prikken liep ik de apotheek van het ziekenhuis uit om de hele lading thuis in de koelkast te stouwen. De dag dat ik ongesteld zou worden zou ik beginnen met ‘de Pil’. Dit is de eerste actie waarmee er 3 weken lang even geheel controle over het natuurlijk ritme van je vruchtbaarheidscyclus wordt genomen. De Pil was alweer een (heel) tijdje geleden voor me en gedurende het dagelijks innemen ervan dacht ik ook weer ‘WAT een troep is dit toch!’. Ik werd er chagrijnig van, mn libido was niet meer onder stoelen of banken te vinden en waar wel eens vaker de vraag in mijn hoofd rees: ‘wat doe ik eigenlijk op deze aardbol?’, ging ik er op dat moment een één of ander gecompliceerde filosofische missie van maken om dáár per direct achter te komen en daar werd ik uiteraard een soort van helemaal depressief van. Dus vrouwen aan de Pil: kap met die troep en je zal je wellicht een stuk beter voelen. Ja of je hebt er geen last van, dat kan ook, peace to that 🙏🏼.

Na 3 weken was het klaar met deze ellendige toestand en ging ik over naar het injecteren met als eerst de Decapeptyl. Dit is een hormoon om de eisprong te onderdrukken en tevens de eerste keer dat ik mezelf moest injecteren. Daar sta je dan met een voor mij vrij indrukwekkende spuit die ik handmatig in mijn buik moest gaan steken. Ik had van te voren wel een soort van cursus gehad vanuit het ziekenhuis maar om dat zo ff voor de eerste keer te doen dat vond ik nogal wat. Na een week in de ochtend prikken werd er middels een echo gekeken naar de kwaliteit van het baarmoederslijmvlies en werd me verteld dat het goed was en dat ik kon beginnen met het prikken in de avond met de Gonal F. Deze spuit zou ervoor gaan zorgen dat er hopelijk meerdere eitjes zouden gaan ontwikkelen in beide eierstokken.

Na weer een week in de ochtend met de Dacapeptyl en in de avond met de Gonal F te hebben geprikt, kreeg ik een echo om te kijken of er in de eierstokken voldoende follikels en hiermee voldoende eitjes zich begonnen te ontwikkelen. De verwachting was dat er inmiddels dikke vette gezonde (dansende 🥳) follikels op het echobeeld te zien waren.

Maar er was.. niets te zien…

Binnen enkele seconden stond ik alweer buiten met het bericht ‘doorgaan met prikken en kom over een paar dagen maar weer terug’.

Ik voelde me even zo verloren. Ik werd met gevoelens van angst en onzekerheid bevangen. Alles ging zo goed en nu groeide de boel niet naar behoren. Waarom niet?! Is dat normaal? Moet ik me zorgen maken? Is er iets mis?

Later in het proces zou ik het verschil ontdekken tussen artsen die even de tijd nemen om je recht in de ogen aan te kijken en te vragen hoe het met je gaat en artsen die het EQ hebben van een fishstick. Moest zo lachen, (en huilen te gelijk) toen Vic die laatste zin een keer uitsprak toen we weer eens verbouwereerd de behandelkamer uit kwamen lopen.

Een arts heeft eens letterlijk gezegd dat hij zijn ‘klanten’ die dag zo snel mogelijk in en uit zijn kamer wilde hebben zodat hij die dag zo snel mogelijk in de zon kon gaan liggen. Gaat het lekker?! Voor zo’n man ben ik normaliter niet geneigd mijn benen te spreiden maar ja, nood breekt soms wetten niet waar? Ja daar had ik ook niet over nagedacht toen ik aan ‘kinderen krijgen’ begon te denken. Het benen spreiden voor onbekende mensen is nu al een tijdje een retournerend gegeven in mijn leven.

Een week later mocht Vic ook eindelijk mee naar de afspraak. Tot dan toe waren er nog strikte regels vanwege corona dus ik had in die afgelopen periode ook erg veel alleen moeten doen.

Op de echo was iets meer activiteit gezien maar nog steeds onvoldoende. Gelukkig stelde Vic wat vragen die iets meer duidelijkheid en onzekerheid wegnamen want voor je het weet sta je dus weer buiten de deur met allerlei vraagtekens boven je hoofd. Het kwam erop neer dat we geduld moeten hebben en dat ze inderdaad verwacht hadden dat de eitjes wat sneller zouden groeien dan ze tot nu toe deden. Er werd extra hormoonsimulatie voorgeschreven en daarmee ging ik aan de slag. Enkele dagen later was de volgende echo. Daar waren 12 follikels te zien en dus 12 eitjes in ontwikkeling! Jeej! Het groeit! Mijn lijf ‘doet het’ toch wel! 😌

Vol hoop en verwachting hadden we een paar dagen later de volgende echo gepland staan.

De 12 follikels die vorige keer geteld en in ontwikkeling waren, waren nu gehalveerd naar 6 eitjes. Een hele schok, dat was niet de bedoeling HA-llooo! Er werd ons op het hart gedrukt dat dit inderdaad niet wenselijk was maar dat het wel vaker voorkwam en we vooral door moesten gaan met het spuiten van de hormonen en hopelijk waren de eitjes na een paar dagen voldoende gegroeid om binnenkort de punctie uit te gaan voeren. Bij een punctie worden de follikels, waarin de eitjes zitten, middels een holle naald leeggezogen. Maar niet voordat die naald eerst door de baarmoederwand wordt gestoken en daarna door de eierstokken… Mja.. I know!

Op het echobeeld van de afspraak die hierop volgde was er nog maar 1,5 follikel groot genoeg om te oogsten… wat een schok en wat een teleurstelling weer! Welbeschouwd zijn we die afgelopen weken door een golf van hoop en vrees en onzekerheid gegaan en dat met als resultaat.. 1,5 ei… godsamme!

De arts adviseerde om het traject hierbij te stoppen want het te oogsten aantal was immers nihil. We hebben toen de voors- en de tegens tegen elkaar afgewogen en hebben er toch voor gekozen om de punctie door te laten gaan. Tijdens de punctie lagen er uiteindelijk ‘toch nog 6 follikels in verschillende hoeken en gaten’ (de letterlijke woorden van de fishstick-arts) waarvan er uiteindelijk 5 goede embryo’s zijn gekomen!

Omdat de punctie maar kort zou duren, omdat er naar verwachting maar 1,5 ei zou worden weggezogen, werd er geadviseerd om geen Morfine in te nemen. Maar aangezien er toch meer te oogsten viel dan aanvankelijk werd verwacht lag ik daar wederom ‘wat langer’ ernstig pijnlijke lichaamssensaties weg te puffen. Één tip, Morfine is je vriend, oké? Ook al wordt je er tijdelijk een mafketel van die in een soort van positief-achtig LaLa-Toverland leeft, het is het waard! En ik weet het want ik heb zo’n punctie inmiddels twee keer mogen meemaken. Zowel mèt als zonder Morfine.

Oh en ik adviseer je ook een heel fijn iemand mee te nemen die naast je zit en intuïtief zachtjes over je voorhoofd gaat aaien tijdens deze pijnlijke aangelegenheid. Thanks Vic ❤️.

Het tweede IVF traject ging iets gemakkelijker en met dezelfde opbrengst qua embryo’s.

Nou, genoeg voor nu. Ook al is het momenteel zo’n groot thema en kan ik er nog zo veel over vertellen. Je mag me er altijd naar vragen. Dit is wel op geheel eigen risico zeg ik erbij. Het is namelijk inclusief de kans dat ik mijn verhaal aan je vertel met snot en tranen… Maar meestal reageer is rustig 😉😘.