Tanzania deel 3

De tweede dag bij Lake Natron stonden we wederom mega vroeg op. Dit keer om een wandeling te maken over de ver uitgestrekte vlakte richting het meer.

Onze gids voor de wandeling was een man van de Masai stam en zou een beetje engels kunnen spreken zei David. Dat ‘beetje’ bleek ‘géén’ Engels te zijn maar dat geeft niet. Iets verduidelijken middels handen-en-voeten-werk kan ik als geen ander zo bleek maar weer later toen ik een leuk onderonsje had met deze man.

Laat ik als eerste zeggen… dat ik bij de start van deze wandeling niet, ik herhaal: NIET had gedacht dat het een excursie WADlopen zou worden☝🏻. Anders had ik in het begin wel kosten of moeite gespaard om mijn sneakers niet nat te laten worden en had Vic zich wel 2 keer bedacht vóórdat hij zijn witte Nikies had aangetrokken. Probeerde ik in het begin van de wandeling nog als een ballerina, vrij succesvol overigens kan ik je vertellen, op mijn tenen op elke droog stukje modder te landen. Zo liep ik dus later als een sportvisser tot aan mijn knieën in het water!

Toen het ergste voorbij was en ik nog steeds trouw achter deze Masai-man aanliep, zag ik dat de beste man enkele meters vóór mij zich geheel onverwacht op een heel glad stukje modder begaf en net niet onderuit ging. Precies op dat plekje, waar overigens niets te zien was wat er op duidde dat het daar spek- en spekglad was, hield ik me ook maar net staande nadat ik mijn beide armen binnen 1 seconde 3 keer 360 graden in de rondte had gedraaid. De man en ik keken elkaar opgelucht aan want voor hetzelfde geld lagen we face-down in de modder. Toen keken we beide achter ons naar Victor, die iets van 20 meter achter ons liep en natuurlijk weer hevig met zijn gedachten in Verweggistan was dus niets van het tafereel had meegekregen. Vervolgens keken de Masai-man en ik elkaar aan en begonnen te gniffelen. Wij lazen elkaars gedachten… we liepen een klein stukje verder en wachtte totdat Vic nietsvermoedend óók over dat gladde stukje modder heen zou lopen.

En ons geduld werd beloond 😁.

Toen we eenmaal ver genoeg waren gelopen, zagen we en hoorde we een stuk of duizend flamingo’s. Indrukwekkend! Rustgevend! En heel bijzonder om te zien!

Toen we terug liepen naar het tentenkamp, zagen we 3 giraffen passeren! HOE leuk! En die beesten waren heel nieuwsgierig. Ze zagen ons namelijk ook langs lopen en bleven stilstaan, draaide hun hoofd opzij om de boel beter te kunnen bekijken en bleven ons zo een tijdje aanstaren terwijl hun staartje rustig heen en weer sloeg.

Diezelfde avond was het alsof er een volle wolk boven ons hoofd hing en iemand deze in één ruk open ritste want er kwam me toch een partijtje water naar beneden storten! ANGST-aanjagend werkelijk 😳. En het ging maar door! Het heeft de hele nacht geregend. Ergens heeft het natuurlijk ook wel wat. Zeker als je er zeker van bent dat je in de perfecte tent ligt. Maar de volgende dag praatte we wel anders…

De volgende dag was de 3e dag van de Safari en reden we richting Serengeti. De rit zou aanvankelijk 7 uur gaan duren maar omdat er zo ontzettend veel water was gevallen maakte de gids zich zorgen of we de rivier wel veilig over konden steken.

Toen we na een half uur rijden aankwamen bij de rivier zagen we aan de overkant een aantal vrachtwagens stilstaan. De rivier was diep, de stroming snel en het was één grote rotsen- en stenen bedoening. Sinds de regenstort van gister kon geen vrachtwagen de rivier meer oversteken. Die moesten wachten totdat het waterpeil zou dalen en dan konden ze pas weer verder. De vraag was nu.. konden wij er met die Jeep doorheen??!!

De mannen uit de vrachtwagens kwamen ons te hulp schieten. Één van de mannen bood aan om het stuur over te nemen en David vertrouwde op de man zijn skills tot succes dus hop, daar gingen we. Op enkele wervelinzakkingen na hadden we de overkant bereikt.

We bedankten de mannen die ons geholpen hadden en we betaalden ze want hier gaat voor niets de zon op.

De rivier leek het grootste obstakel. Dankbaar en opgelucht reden we verder toen we direct erna een heuvel opreden maar… we gleden met dezelfde snelheid weer terug! Nee hé.. dat meen je toch niet.. kwamen we die heuvel niet op! Nou.. dezelfde mannen kwamen vanaf de rivier weer aangesneld en omdat de heuvel direct onder een dorpje lag, kregen we ook hulp en kijkers vanuit die hoek. Er werden struiken omgekapt en keien verzameld als opvulling om een spoor van grip te maken zodat die Jeep dan eindelijk de heuvel op kon naar de top.

Nadat de mannen weer waren betaald konden we verder maar ik moest toch zeggen dat ik me wel behoorlijke zorgen maakte over de rest van de reis en dit bleek niet geheel onterecht.

Omdat er zoveel regen was gevallen heeft dat gezorgd voor soms glibberige modderwegen en er was die nacht een stroom aan stenen en grint van de bergen afgespoeld die de doorgangen maar moeizaam begaanbaar maakte.

Op een gegeven moment moest er een band vervangen worden, naja vooruit. Ik vond het eerder al lang een wonder dat die auto niet al compleet uit elkaar was gerammeld!

In een bepaald gedeelte van de reis hadden we te maken met ‘zwarte modder’ zoals dat heet. Dat is een type modder dat nog gladder is dan de doorsnee bruine modder (jaja, zo leer je nog eens wat). Daar wil je NIET in vast komen te zitten☝🏻. Want dan weet je zeker dat je er van ze lang zal ze leven niet meer uitkomt. Hulde aan David die soms met een knap staaltje stuurwerk, wanneer we weer eens plotseling zijwaarts door de zwarte modder over de weg gleden, net wist te voorkomen dat we in een diepe geul langs de weg belandde 🙏🏼. Die momenten vond ik zenuwslopend echt.

Op een gegeven moment kwamen we weer bij een riviertje aan die we over moesten oversteken. Er waren 2 opties. Aan de rechterzijde was de weg aantrekkelijk vlak en de rivier ondiep maar.. deze lag vol met zwarte modder. Aan de linkerkant was er de mogelijkheid om vanaf de grasrand naar beneden te rijden door een diep gedeelte van de rivier en vanuit de diepte weer aan de kant te komen. Een beetje een badkuip idee, van de ene rand naar de andere rand. David koos voor de badkuip… Ik zal je teveel tekst besparen over dit 2 uur durende tafereel. We hebben in ieder geval met veel graven en weer proberen en weer graven en duwen en trekken de overkant bereikt. En het is dankzij de passerende mensen van de Masai en de mensen uit de omgeving die hulp boden, dat het daadwerkelijk ook gelukt is.

Later die dag vertelde David dat hij die dag bijna een punt had bereikt om voor te stellen om te overnachten in de auto. En dat dan op hoop van zegen natuurlijk dat er niet NOG meer regen zou vallen die nacht. Anders werden we met auto en al middels de stroming van de rivier meegevoerd naar… weet niet veel waar 😵!

Nou en dan denk je, ‘HA! ein-de-lijk, we kunnen verder’. Gleden we 5 minuten later in de gevreesde geul naast de weg in de zwarte modder 🙄🙄🙄. De moed zakte daarna toch echt wel behoorlijk in m’n schoenen die trouwens al zwaar waren van de dikke plakkaten modder eronder!

David riep 3 passerende mannen naar zich toe met de vraag om te helpen. Die waren er uiteraard niet echt happig op en terecht.

Na enkele mislukte pogingen duwde de 3 mannen samen met Victor tegen de achterkant van die Jeep aan. Dit keer leek het te lukken en David gaf een flinke dot gas. Okay! We waren uit de modder gekomen!! Maar één van de mannen was volledig ondergespoten met de opgespatte modder die onder de autobanden vandaan was gekomen. Zijn gezicht en kleding zaten onder de plukken modder 🙈. En het is niet alsof ze luxe wasmachines hebben daar in die stammen, echt vreselijk.

Het werd al donker en doordat we zoveel tijd waren verloren door het langzame rijden en het vele vastzitten, was het blijkbaar niet veilig om door te rijden en konden we de ingang van het Serengeti park dus niet op tijd bereiken. Die nacht zouden we oorspronkelijk slapen in een tentenkamp in het park zelf maar in plaats daarvan zijn we gestrand in een dorpje ergens in de bergen. Toen ik om me heen keek zag ik weer overal wild plastic en armoede. Alhoewel ik alleen al dankbaar was dat we überhaupt ergens terecht konden om te overnachten, vroeg ik me wel af waar we dan terecht kwamen om te slapen. Bleek dat dit dorpje wel vaker verstekelingen opving en anders dan de bewoners zelf, hadden wij voor de gemiddelde Afrikaanse begrippen toch wel een heel mooi onderkomen. We hadden alleen geen stromend water en onze huisdieren waren een wandelende tak, een naaktslak en een paar dikke spinnen.

Nadat we het hele bed hadden doorzocht op onvoorziene gasten en andere hongerige insecten, haalden we de klamboe naar beneden en gaven we gehoor aan onze zware oogleden die de zwaartekracht niet meer konden tillen.

Weltrusten……………………… bzzzzz 🦟

Deel 4 komt eraan.. later.. straks… Zzzzz 😴

💋