Ik fietste laatst als een dolle stier door Amsterdam op weg naar het Leidseplein waar mijn afspraak stond te wachten. Het ‘stieren-tempo’ heb ik te danken aan mijn jaren lange lijden aan het ‘net te laat’/‘net op tijd’- syndroom. Komt er feitelijk op neer dat langzaam fietsen gewoonweg niet tot mijn opties behoort, helaas.. Want dat resulteert erin dat ik nooit naast een geliefde of een zusje kan fietsen (ik noem maar even wat random mensen ^^) zonder dat ik van mijn fiets afval omdat ik simpelweg mijn evenwicht niet kan bewaren met dat tergend lage tempo.
Bovendien lijdt het, sinds ik naar Amsterdam ben verhuisd, tot enige frustratie als ik plots van het ene fietspeloton in het andere belandt. In het ene peloton, bij het -snel-snel- inhalen bij het groene licht van die EEUWIGE stoplichten in die stad, kwak je als je niet uitkijkt nog eens voorover op je muil vanwege die ellendige trambanen naast de fietspaden. En in het andere peloton is het pompen of verzuipen om maar bij te blijven en om de rit überhaupt te kunnen overleven! Dit peloton start gebruikelijk elke dag tussen 8:00 en eindigt zo’n beetje rond 10:00 op de Stadhouderskade.. so you know..
Maar ik ga sowieso niet vaak de binnenstad meer in met de fiets. Overdag heb je namelijk altijd wel 1 a 2 toeristen tussen je spaken hangen en dan ben ik weer een hartverknettering rijker! Nooooo thank you ☝🏻
Maar goed.. daar wilde ik het eigelijk helemaal niet over hebben☝🏻..
Ik fietste dus laatst als de brandweer richting het Leidseplein en er stapt dus een man, ZONDER blikken of blozen, ZO voor mijn fiets de weg op! Ik had door deze actie dus ook even heel snel besloten om deze brutaliteit NIET te belonen een pas op de plaats van mijn kant.. Neen, ik reed vervolgens bijna DWARS door hem heen ! Mijn fietstassen schramde nog net zijn kuit. Ja mensen, ik doe al genoeg concessies in het verkeer om simpelweg aan te komen op plaats van bestemming zonder asfalt te happen ja, het blijft geen feest!
Zo uit het wilde weg oversteken op een druk kruispunt dat doe je maar in Azië. Dan is het zelfs de enige mogelijkheid om aan de overkant van de weg te komen. Wist ik toen niet, stond ik daar 5 min. te wachten op een kansje die maar niet kwam. Op een gegeven moment stak er een man naast me ‘zonder blikken of blozen’ zo de weg over! En het was alsof Mozes zo’n grote droge wandelroute de zee (-van auto’s en brommers) in blies. BI-zar!
Maar anyway.. DAT was OOK mijn punt niet..
Eenmaal aangekomen op het plein kon ik mijn fiets nergens kwijt! Ik stak de Leidsestraat in voor een plekje maar serieus.. ik kon mijn fiets nergens kwijt zonder deze voor een huisdeur te plaatsen. Dus ik liep helemaal door tot de gracht. Daar zag ik eindelijk een boom om mijn fiets met een extern slot aan vast te zetten. Bleek die boom toch dikker te zijn dan ik dacht… Stond ik daar met mijn armen om die boom heen te proberen om dat godvergeten ene uiteinde in het andere uiteinde van dat verroeste slot te steken. WAT een kriem is DAT toch altijd. Al met al paste ik toch behoorlijk goed in het reguliere Amsterdamse straatbeeld. Omstanders trokken zich in ieder geval niets aan van een vloekende en tierende boomknuffelaar, dat was duidelijk.
HOE DAN OOK… ik ben mijn punt kwijt geloof ik 🤔
Lieve mensen, ik zeg altijd maar..; wat er ook gebeurd, onder alle omstandigheden GEWOON… rustig blijven☝🏻
Linda's Perikelen 